Άγιος Μαρτίνος

Ο Άγιος Μαρτίνος διετέλεσε Πάπας της Ρώμης (649-653) και αγιοποιήθηκε από την Εκκλησία για τους αντιαιρετικούς αγώνες του. Η μνήμη του τιμάται στις 13 Απριλίου (τόσο από τη Ρωμαιοκαθολική, όσο και από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία) και την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Μαρτίνος και Μαρτίνη.

Ο Μαρτίνος γεννήθηκε μεταξύ 590 και 600 στο Τόδι της Ομβρικής (Τόντι Ούμπρια) και διετέλεσε αρχικά παπικός αποκρισιάριος (απεσταλμένος του Πάπα) στην Κωνσταντινούπολη.

Στις 5 Ιουλίου 649 ανήλθε στον Παπικό Θρόνο ως Μαρτίνος Α’, διαδεχόμενος τον Θεόδωρο Α’. Από την πρώτη στιγμή διακρίθηκε για τους αγώνες του εναντίον της αίρεσης του Μονοθελητισμού και Μονοενεργητισμού, η οποία υποστηρίχθηκε από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες Ηράκλειο (610-641) και Κώνστα Β’ (642-668), αλλά και από εκκκλησιαστικούς παράγοντες, όπως ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παύλος Β’.

Ο Μονοθελητισμός και η ηπιότερη εκδοχή του, ο Μονοενεργητισμός, ήταν χριστιανικά δόγματα, που θεωρούνται αιρετικά από την επίσημη Εκκλησία, σύμφωνα με τα οποία ο Ιησούς Χριστός είχε δύο φύσεις (θεία και ανθρώπινη), αλλά μόνο μία θέληση και μία ενέργεια, αντίστοιχα.

Ο Μαρτίνος συντάχθηκε με τη θεολογία του Μαξίμου του Ομολογητή και καταδίκασε την αίρεση στη σύνοδο του Λατερανού (5 -31 Οκτωβρίου 649).

Το 653, με διαταγή του αυτοκράτορα Κώνστα Β’, οδηγήθηκε δέσμιος στην Κωνσταντινούπολη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Με τη μεσολάβηση όμως του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλου Β’, με τον οποίο βρίσκονταν σε αντίπαλα θεολογικά στρατόπεδα, η ποινή του μετριάστηκε σε εξορία στη Χερσώνα της Κριμαίας, όπου και πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 655.