Ορχηστρική σουίτα του Μιχαήλ Ιπόλιτοφ-Ιβάνοφ, το πιο γνωστό έργο του ρώσου συνθέτη. Ειδικά το φινάλε «Η Πομπή του Σερδάρη» παίζεται και αυτόνομα και είναι το πιο πολυπαιζόμενο τμήμα του έργου, τόσο στις αίθουσες συναυλιών, όσο και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, που ειδικεύονται στην κλασσική μουσική.
Ο Μιχαήλ Ιπόλιτοφ-Ιβάνοφ (1859-1935) υπήρξε προϊόν της ακαδημαϊκής μουσικής παράδοσης, όπως διαμορφώθηκε στη Ρωσία του 19ου αιώνα, υπό την επιρροή των «Πέντε Δυνατών» (Κούι, Μουσόργκσκι, Μπαλακίρεφ, Ρίμσκι-Κόρσακοφ και Μποροντίν). Μαθητής του Ρίμσκι-Κόρσακοφ, πέρασε πολλά χρόνια στη Γεωργία, όπου δίδαξε και αναδιοργάνωσε το Ωδείο της Τυφλίδας. Η λαϊκή μουσική της ευρύτερης περιοχής είναι εμφανής στο έργο του, από το οποίο ξεχωρίζουν οι δύο σουίτες με την ονομασία «Καυκασιανά Σκίτσα» (Кавказские эскизы).
Η πρώτη γράφτηκε το 1894 και η επίσημη πρώτη της δόθηκε στη Μόσχα στις 5 Φεβρουαρίου του 1895.
Αποτελείται από τέσσερα μέρη:
- На горном перевале (Στο Διάσελο)
- В деревне (Στο Χωριό)
- В мечети (Στο Τζαμί)
- Шествие Сардара (Η Πομπή του Σερδάρη*)
* Σαρντάρ στις κοινωνίες του Καυκάσου ονομάζεται ο αρχηγός, ο ηγέτης.
Γίνε συνδρομητής με μόλις 
Facebook
Google