Ο Ξυλοπόδαρος

Έρχεται ό Ξυλοπόδαρος
Ντακ-ντουκ
Τη φοβερή του δύναμη
Στα πλακάκια ξεσπώντας
Το κορμί του με κλίση
Αρπαχτική
Παρασύρει-σαρώνει
Από το ταχυδρομείο
Στου Ελευθερουδάκη
Κι από κει
Σ’ ένα κατάστημα δίσκων
Το μάτι του νηστικό
Γυαλίζει
Το δόντι του τραγανίζει
Μπαίνει στην οδό
Καραγεώργη της Σερβίας
Χωρίς διαβατήριο
Και χωρίς
Καταλόγους μ' ονόματα
Τους διαβάτες αρπάζει
Κι αφού
Τους χτυπήσει στον τοίχο
Ξεριζώνει τις γλώσσες τους
Και τις τρώει.
Είναι αυτός
Που θα λύσει
Τα προβλήματά μας
Μειώνοντας τον πληθυσμό
Στο ελάχιστο
Για να φέρει την ησυχία
Που θα φέρει
Τη σταθερότητα
Αυτός που θα χαρίσει
Την αγάπη στον κόσμο.
Ο κόσμος τόνε τρέμει
Και διαλύεται
Η «Αγία Κυρία Ζωή»
Τον αναγνωρίζει
Και υπεραμύνεται
Των αγαθών του προθέσεων
Ο Προκρούστης σιωπά
Η καρδιά μου σφραγίζεται
Τα παράθυρα κλείνουν
Νύχτα πολική
Και χειμερία νάρκη
Κι ώρα μεγάλη του Τρελού
Που όπως πάντα
Θα σηκωθεί
Με το ίδιο τραγούδι
Για να φορέσει
Ρούχα της δουλειάς
Τα ρούχα του θανάτου.