Ομορφη μέρα
περίπατος στα καράβια και στίς ελιές
φως του χειμώνα
σπάει το κύμα στα κλειστά αρχοντικά
γυμνές πορτοκαλιές και σκαλοπάτια.
Άλλα νησιά, άλλα νησιά
με κάθε σύννεφο, άλλα νησιά
μπλε ή χιονένια
κι εγώ να περπατώ
στα παγωμένα φύκια
με τη Σφίγγα.
Σφίγγα στριφογυρίζει μέσα μου
γωνιά δεν βρίσκει
ησυχία δεν βρίσκει
γύρω γύρω σαν τη γάτα
πριν διαλέξει τη θέση.
Σοφία η τρέλα
ήταν λοιπόν το ερώτημα.
Σοφία ή τρέλα όταν ταξίδευα
σοφία ή τρέλα όταν πολεμούσα...
Η Σφίγγα ταξίδευε
η Σφίγγα πολεμούσε
τό αίνιγμα σχίζοντας στά δύο,
η Σφίγγα μέ βασάνιζε
η Σφίγγα μέ τραβούσε
στην πεδιάδα, στήν πόλη
στις ασχολίες τις καθημερινές
της δόξας.
Η Σφίγγα μαχαιρώνονταν
σαν παίδευε νομάδες
σαν έσφαζε στην έρημο
τ’ ανήλικα,
σαν πίκραινε τους βασιλιάδες.
Στα πεύκα περπατήσαμε
σήμερα το πρωί,
εγώ κι ή Σφίγγα.
Άχνιζ’ η γη ζεστή
κάτω απ’ τό κρύο,
φλυαρούσαμε...
ξάπλωσ’ η Σφίγγα νά ξεκουραστεί,
σιωπούσαμε...
Αχ! το σκουλήκι!
Τί σοφά που σέρνεται
μισό φως, μισό σκοτάδι
ξεχνά,
ξεπερνά την κίνηση,
μικρό δωμάτιο ο κόσμος
καί τον μεταφέρει στήν ουρά του...
Διηγούμαστε...
πόσα γίνανε,
τί ήταν ο Μεγαλέξαντρος
— σαν να μη με γνώρισε ποτέ —
τί ήταν ο Μεγαλέξαντρος
τρέλα ή σοφία;
Σηκώθηκε άνεμος στο νησί
αντάρεψαν τά πεύκα.
Για τα ερωτήματα
είπαμε κάτι το κοινό,
πως δεν νικούν το θάνατο
για τις εκστρατείες
κάτι παλιό
πως δέν νικούν τό χώμα...
Έπιασε ψύχρα
πηγαίναμε πρός τά κλειστά καφενεδάκια
με τη φουφού, τ’ αμυγδαλωτά,
σκοτείνιασε πια η θάλασσα
ούτε καλούσε
ούτε ερχόταν
γκρίζα
τίποτα δικό της
δέν μοιραζόταν με μας...
Η θάλασσα...
πόσα νά ξέρει αυτή
γιά βασιλιάδες
όταν τους διαδέχεται στόν ύπνο της,
για εποχές τρέλας
σαν ακίνητη αλλάζει,
ή πάλι
το μυστικό υγραίνει προαιώνιο.
Κουράστηκα, είπε η Σφίγγα
κάποιο κλωνάρι βαστούσε
καί χάραζε σημάδια.
Κουράστηκα, είπε ο Αλέξαντρος
τίποτα δεν απαντούμε με τη ζωή•
ή πραγματικότητα
λιγότερο ειλικρινής
από μας
λέει κορυδαλλούς
λέει νησιά το Μάρτη
λέει αγρούς...
Αχ! ή λιτότητα των αγρών!
Ακράτητο τό κατσίκι
πηδάει φώς
πηδάει θάνατο
κι ορμούν τα πρώτα φύλλα της συκιάς
για ν’ απαντήσουν Πάσχα.
Facebook
Google