Ιτιά

Τα παιδιά κατέβαιναν με το ποτάμι. Κυλούσαν, κυλούσαν,
δεν έκλαιγαν, δεν τραγουδούσαν — ήταν παγωνιά,
χιόνι λησμονιάς ετρύπαε τά κόκκαλα, Μάης δεν ήταν
λουλούδια μήτε, και μόνο η μάννα με τα πράσινα μαλλιά 
έσκυβε να χαϊδέψη ό,τι έφτανε: Μέτωπα ακίνητα, πόδια 
και χέρια κι αγκαλιές και τώρα βούρλα μέσα στις παλάμες τους
μια πάνω, μια κάτω, στο κόκκινο νερό, έστυβεν η μάννα 
με τα πράσινα μαλλιά (αν είχε πια μαλλιά)
ό,τι έφτανε ν’ αγγίση απ’ τα νεκρά παιδιά,
τους άνδρες
που κατέβαιναν σκοτεινά, χωρίς φως, το ποτάμι.