Τα σπαθιά

Ανώφελο σύνορο, ιδεατό περίγραμμα
απ’ το γυμνό άγαλμα
πόσες και πόσες ενέδρες δίπλα στ αληθινό δέντρο.
Τώρα μέσ’απ’ αυτές βλέπεις κρυμμένος τα φύλλα,
ακούς σιωπηλός το αβρό θρόισμα.
Δέντρα, δέντρα, ο πιο καλά μοιρασμένος σας ήχος
ματώνει τα σωθικά
κι απ’ έξω ένδυμα εξαίσιον η ουλή.
Α, αυτή η σιωπηλή κατάφαση της θλίψης
όταν σπαθιά αθροίζει σφριγηλή
και πάλι η ομορφιά.
Όμως, το κάθε ωραίο
σε γυμνώνει
και από σάρκα
ξέρει το σπαθί.