Γιατί αγρυπνώ

Δυό γλυκά ματάκια, μάτια ζαφειρένια, 
              μ' άνοιξαν πληγή·
κι αγρυπνώ απ τον πόνο κι αγρυπνώ απ την έννοια
              κι απ' τη συλλογή.

Της νυχτός η πάχνη χάνεται κι εκείνη
              όμοια με καπνό·
η αυγή προβάλλει, το φεγγάρι σβήνει, 
              κι όμως αγρυπνώ.

Αγρυπνώ την ώρα που κρυφοφιλιούνται
              τ' άστρα ζηλευτά, 
αγρυπνώ την ώρα που γλυκοκοιμούνται
              τα ματάκια αυτά.

Τίνος είν' τα μάτια; Μη ρωτάς εμένα, 
               κόρη ευγενική·
σύρε στον καθρέπτη και ζωγραφισμένα
               θα τα δής εκεί.