Δασοβασίλεμα

Με τα ηλιοβασιλέματα νεκροθυμιά και κλάμα
Άπλωσε η ώρα στην ερμιά και μούχρωσαν τα δάσα,
Κι από τα μοσκοέλατα σμαραγδοστάζουν δάκρυα.
Σαβανοφέγγει αχνόχρυσος στα δενδροτόπια ο ήλιος,
Και οι ευωδιές λιγόθυμες στις λιβανάτες ώρες
Θυμιαίνουν σταερίσματα. Στα φύλλα ανατριχίλα
Τα δροσοφόρια εξέχυσαν κι ανάσυρτα σαλεύουν`
Κι από τα δένδρα τα πουλιά στερνολαλιές αφήνουν
Και σβύνουν μες ταπόσπερο. Η σιγαλιά κη νέκρα 
Δακρυολογούν στα πέριορα, σαν ξεψυχάει κ' η μέρα.
Ίσκιοι τα πλάγια απόσκιωσαν. Από τα δάσα γύρω
Βγαίνει βαθύ αναβούισμα. Κι αφ' τ' άραχνο το δύσμα
Ολόστερνες ηλιοφεγγιές τα δενδροκόρφια βάφουν.
Το φως αχνό κι αψηφωτό ψυχοραγάει στο δάσο
Και σβύνει μες τις φυλλουριές και στις ιτιές νεκρώνει.
Τα φύλλα πέφτουν άψυχα με θρήνο` και τ' αγέρι
Μάρυθμο τα θρηνολογάει και σύγκρυο μυρολόι`
Κι από τα μοσκοέλατα χρυσοσταλάζουν δάκρυα
Με τα ηλιοβασιλέματα, προς την παθιάραν ώρα,
Που κλαιν ταπόσκια και βουβά κλαίνε τα δάσα, κλαίνε.