Ροντόλφο Βαλεντίνο

Ο Ροντόλφο Βαλεντίνο (Rodolfo Valentino) ήταν ιταλοαμερικανός ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου, το απόλυτο σύμβολο του σεξ τη δεκαετία του 1920. Υπήρξε το είδωλο αναρίθμητων γυναικών εκείνης της εποχής και ο πρώτος στον οποίον αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός «Λατίνος Εραστής» από τον επικοινωνιακό μηχανισμό του Χόλιγουντ.

Ο Ροντόλφο Αλφόνσο Ραφαέλο Πιέρ Φιλιμπέρτο Γκουλιέλμι ντι Βαλεντίνα ντ’ Αντονγκουόλα, όπως ήταν το πλήρες ονοματεπώνυμό του, γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1895 στην Καστελανέτα της Απουλίας, περιοχή της νοτιοανατολικής Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του ιππικού και μετέπειτα κτηνίατρος και η μητέρα του γαλλίδα. Σε ηλικία 11 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, που πέθανε από ελονοσία.

Ως μαθητής δεν διακρινόταν για τις επιδόσεις του και ίσα που κατόρθωσε να αποφοιτήσει από μία αγροτική σχολή. Όταν απαλλάχτηκε από τη στρατιωτική υποχρέωση, λόγω της εύθραυστης υγείας του, αποφάσισε ν’ αναζητήσει την τύχη του στις ΗΠΑ, όπως κι εκατομμύρια άλλοι συμπατριώτες του.

Εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη και αρχικά εργάστηκε ως λαντζέρης και κηπουρός και στη συνέχεια ως συνοδός πλούσιων κυριών. Μία από αυτές ήταν η χιλιανή Μπλάνκα ντε Σολς, την οποία υπερασπίστηκε στη δίκη διαζυγίου της, καταθέτοντας ότι ο άνδρας της, ο πάμπλουτος μεσίτης και πρώην ποδοσφαιριστής Τζον ντε Σολς, διέπραξε μοιχεία.

Ο Τζον ντε Σολς, έχοντας ισχυρά πολιτικά μέσα, πέτυχε τη σύλληψη του νεαρού ιταλού με κάποιες ακαθόριστες κατηγορίες. Η διαμάχη του πρώην ζευγαριού για την επιμέλεια του γιου τους έφθασε στα άκρα, όταν η Μπλάνκα δολοφόνησε τον Τζον ντε Σολς. Ο Ροντόλφο, έχοντας αφεθεί ελεύθερος και μη αντέχοντας το σκάνδαλο που ξέσπασε, αποφάσισε ν’ αφήσει τη Νέα Υόρκη για το Λος Άντζελες.

Το 1918 εγκαταστάθηκε στο Χόλιγουντ και άρχισε τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις με μικρούς ρόλους. Είχε άλλωστε μία μικρή προϋπηρεσία από την εποχή της Νέας Υόρκης. Τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζιν Άκερ, αλλά ο γάμος τους ήταν επεισοδιακός και κατέληξε σε διαζύγιο το 1922.

Η καριέρα του, σε αντίθεση με την προσωπική του ζωή, πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Ο ρόλος του Τζούλιο στο πολεμικό δράμα «Οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκαλύψεως» («The Four Horsemen of the Apocalypse», 1921), τον έκανε αστέρι πρώτου μεγέθους, με την καθοριστική συμβολή του επικοινωνιακού μηχανισμού του Χόλιγουντ.

Οι επόμενες παρουσίες του στον κινηματογράφο, κυρίως σε αισθηματικά δράματα – «Ο Σεΐχης» («The Sheik», 1921), «Αίμα και Άμμος» («Blood and Sand», 1922), «Ο Μαύρος Αετός» («The Eagle», 1925) – σημείωσαν ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Λεπτεπίλεπτος, και πάντα φινετσάτος, ο Βαλεντίνο δημιούργησε τον κλασικό τύπο του λατίνου εραστή της μεγάλης οθόνης και λατρεύτηκε μέχρι υστερίας από το γυναικόκοσμο, αφού λέγεται πως έπαιρνε 30.000 γράμματα θαυμαστριών του την ημέρα.

Πολλές από αυτές τις ταινίες είναι γνωστές για τα εξωφρενικά κοστούμια και το έντονο μακιγιάζ, και όλες τονίζουν την εξωτική – αν μερικές φορές σεξουαλικά διφορούμενη – εμφάνιση του πρωταγωνιστή τους. Οι επικριτές του Βαλεντίνο – οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άνδρες – αμφισβήτησαν τον ανδρισμό του (όπως και κάποιοι από τους μεταγενέστερους βιογράφους του), ενώ ένας αρθρογράφος έφθασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι ο Βαλεντίνο ήταν υπεύθυνος για τον «εκφυλισμό στη θηλυπρέπεια» των ΗΠΑ.

Παρότι αυτά τα σχόλια τον εξόργιζαν, μικρή επίδραση είχαν στη δημοτικότητά του. Στην πραγματικότητα, η φήμη του ήταν τέτοια, που η εμπλοκή του σε σκάνδαλο διγαμίας (παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1922 χωρίς να έχει πάρει διαζύγιο από την πρώτη σύζυγο), δεν είχε την παραμικρή επίπτωση στη δημόσια εικόνα του. Ο γάμος του Βαλεντίνο με τη σκηνογράφο και ενδυματολόγο Νατάσα Ράμποβα ακυρώθηκε και το ζευγάρι ξαναπαντρεύτηκε το 1923.

Ωστόσο και ο δεύτερος γάμος του δεν ήταν ευτυχισμένος. Η σύζυγός του κατηγορήθηκε ότι ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω του και τον οδηγούσε σε λανθασμένες επιλογές, καθώς κάποιες από τις ταινίες του δεν σημείωσαν την επιτυχία που ανέμεναν τα στούντιο. Τελικά, της απαγορεύτηκε η είσοδος στα πλατό και το ζευγάρι οδηγήθηκε σε διαζύγιο το 1925.

Την επόμενη χρονιά, ο Βαλεντίνο πρωταγωνίστησε στην εξωτική περιπέτεια «Ο Γιος του Σεΐχη» («The Son of the Sheik»), που θα αποδειχθεί το κύκνειο άσμα του. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 6 Ιουλίου 1926 και ο Βαλεντίνο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία του.

Η μοίρα όμως είχε προστάξει διαφορετικά. Στις 23 Αυγούστου 1926, ο Ροντόλφο Βαλεντίνο πέθανε από περιτονίτιδα στην Πολυκλινική της Νέας Υόρκης, σε ηλικία 31 ετών και πάνω στην ακμή της δόξας του.

Οι φήμες που διαδόθηκαν σαν αστραπή εκείνη την ημέρα, απέδιδαν το θάνατό του σε δηλητηρίαση από αρσενικό. Άλλοι ισχυρίζονταν πως είχε πυροβοληθεί από ζηλότυπο σύζυγο, και άλλοι πως ήταν συφιλιδικός και ότι ο θάνατός του είχε επέλθει όταν η σύφιλη τον χτύπησε στον εγκέφαλο.

Ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμια υστερία. Θαυμάστριές του που ανέμεναν τα νέα στην αυλή του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν, αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν, ένα κορίτσι πήρε δηλητήριο μπροστά στη φωτογραφία του κι ένας υπάλληλος στο παρισινό ξενοδοχείο «Ritz» βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του, σκεπασμένος με φωτογραφίες του Βαλεντίνο.

Στην κηδεία του, που έγινε δημοσία δαπάνη, εκατό χιλιάδες άνθρωποι (γυναίκες στην πλειονότητά τους) συνωστίσθηκαν για να δουν για τελευταία φορά τον μεγάλο εραστή, ενώ το φέρετρο ήταν περιτριγυρισμένο από μελανοχίτωνες φρουρούς και στη βάση του υπήρχε ένα στεφάνι με την αινιγματική επιγραφή «Από τον Μπενίτο». Αυτό το τελευταίο λένε πως ήταν «διαφημιστικό τρικ» της εταιρείας του. Κάθε χρόνο μετά τον θάνατό του εμφανίζονταν στον τάφο του μία ή περισσότερες «Κυρίες με Μαύρα».