Η Μαρία Ράιχε ήταν γερμανίδα αρχαιολόγος που έγινε γνωστή από το έργο της στην έρημο Νάσκα του Περού, όπου είχαν αναπτυχθεί σημαντικοί προκολομβιανοί πολιτισμοί. Συνέβαλε καθοριστικά στη χαρτογράφηση και την επιστημονική τεκμηρίωση των γεωγλυφικών της περιοχής, γνωστών ως «Γραμμές της Νάσκα».
Γεννημένη στις 15 Μαΐου 1903 στη Δρέσδη, σπούδασε μαθηματικά, αστρονομία, γεωγραφία και ξένες γλώσσες στο τοπικό πολυτεχνείο. Από το 1932, συνέδεσε τη ζωή της με το Περού, όπου πρωτοπήγε να εργαστεί ως γκουβερνάντα και δασκάλα των παιδιών του γερμανικού προξενείου στην πόλη Κούσκο. Το 1934, από τρύπημα ενός κάκτου έπαθε γάγγραινα, με αποτέλεσμα να χάσει το ένα δάχτυλο του χεριού της.
Το 1939 μετακόμισε στη Λίμα, όπου εργάστηκε ως δασκάλα και μεταφράστρια. Με την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν επέστρεψε στη Γερμανία, αλλά παρέμεινε στο Περού κι έγινε βοηθός του αμερικανού καθηγητή Πολ Κόσοκ (1893-1959), ο οποίος μελετούσε τα γεωγλυφικά της Νάσκα, γνωστά ως «Γραμμές της Νάσκα».
Η περιοχή βόρεια της πόλης Νάσκα αποτελεί ίσως την πιο συναρπαστική αρχαιολογική τοποθεσία της αμερικανικής ηπείρου. Σε μία έκταση 500 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η έρημος είναι χαραγμένη από πληθώρα γραμμών που σχηματίζουν τεράστιες φιγούρες ζώων και διάφορα γεωμετρικά σχήματα. Μαζί με τον Κόσοκ η Μαρία Ράιχε άρχισε να χαρτογραφεί την περιοχή και μαζί εξέφρασαν την άποψη ότι επρόκειτο για εγγραφές αστρονομικών παρατηρήσεων.
Η Ράιχε διατύπωσε τη θεωρία της στο βιβλίο «The Mystery on the Desert» (1949), το οποίο αντιμετωπίστηκε κριτικά από την επιστημονική κοινότητα. Η θεωρία των Κόσοκ και Ράιχε καταρρίφθηκε αργότερα, καθώς η επικρατούσα επιστημονική άποψη θεωρεί τις «Γραμμές της Νάσκα» ως μέρος των λατρευτικών και θρησκευτικών τελετών των ντόπιων φυλών και ως έκκληση στους θεούς να στείλουν νερό στην άνυδρη περιοχή τους. Ανεξάρτητα από την άποψη που διατύπωσαν οι Κόσοκ και Ράιχε, τους πιστώνεται το γεγονός ότι κατόρθωσαν να αναδείξουν τη μοναδική αυτή περιοχή του κόσμου και να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των επιστημόνων.
Τα επόμενα χρόνια η Μαρία Ράιχε αποδύθηκε σε ακτιβιστικούς αγώνες για να διατηρήσει ανέγγιχτη την περιοχή από τις αναπτυξιακές πολιτικές των περουβιανών κυβερνήσεων, που ήθελαν να διχοτομήσουν τη Νάσκα με την κατασκευή ενός μεγάλου αυτοκινητοδρόμου. Το 1995 είδε τις προσπάθειές της να ευοδώνονται, όταν η ΟΥΝΕΣΚΟ ανακήρυξε τις «Γραμμές της Νάσκα» ως Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Η Μαρία Ράιχε καταβεβλημένη από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και τον καρκίνο των ωοθηκών, άφησε την τελευταία της πνοή στις 8 Ιουνίου 1998, σε νοσοκομείο της Λίμα, σε ηλικία 96 ετών και κηδεύτηκε με ιδιαίτερες τιμές στην πόλη Νάσκα.