Τα «Θεομητορικά» ποιήματα του Παπαδιαμάντη —  Στην Παναγία του Ντομάν

Πηγή μου ζωηφόρος, που δροσίζεις
με το βαθύ ποτάμι, με το νάμα σου
τόσες ψυχές, και μένα την ψυχή μου·
ο κρότος των νερών σου μέσ' στα ρέματα
κι ανάμεσα στους βράχους, στα βουνά,
κι ως κάτω, έως το κύμα της θαλάσσης
ο ρόχθος των υδάτων σου ακούεται.
Και είσαι συ η Πόλις του Θεού.
Κι ακόμα το αγιασμένο σκήνωμα,
που ευφραίνεται τα ρεύματα
κυλώντος ποταμού.

Είναι μικρό, φτωχό το κλησιδάκι σου,
μα η χάρις σου είναι άπειρη κι ατέλειωτη.
Ατέλειωτη, ως το ρεύμα της πηγής σου,
που χύνεται και χύνεται,
και από κοντά αθόρυβα
παράδοξα το ρεύμα σου πληθύνεται.

Είθε και στην καρδιά μου, που έχει στραγγιχτή,
να δώσει ζωή και δύναμιν η χάρις σου.

Αν είναι ξεχασμένη κι έρημη
όμως στο βράχο η εκκλησιά σου είναι στημένη
κι αυτός ο βράχος μου φαίνεται πως είναι
κτισμένος απ' τα χέρια και το αίμα σου·
«Και πύλαι Άδου ου κατισχύουσιν αυτού».