Σύντροφοι ποιά είναι τα δάκρυά σας
Στη ράχη σας καρδιοχτυπούν ημέρες σαν ευτυχισμένες γυναίκες
Κι εγώ έφυγα μακριά
Μ’ ένα ψόφιο καναρίνι στο στόμα
Πάω ν’ ακούσω τον κόσμο να μου πει πώς χτίστηκε στ’ αχνάρια μου
Ώ σύντροφοι με τη φωνή τη δίκαια
Που φωτίζεται από τη μια μεριά
Με τόσο λίγο ήλιο που το όνειρο
Αντικαθιστάει τη μάχη
Ο γλυκός ουρανός τα δόντια της χειμωνιάς θα περάσουν απ’ τα σώματά
μας
Κι εκείνα θα μείνουν ίδια
Γόνιμη ημέρα
Στ’ αντρικά σκέλη ζωή
Στων παιδιών τα μαλλιά όνειρο
Στα υπόγεια οπλοστάσια ελευθερία.
Facebook
Google