Τα παράφορα λείψανα

Πέστε μου τη στιγμή, τη λέξη που θα γίνει αχτίνα
Το χέρι που θα παραμερίσει, το πόδι που θα κλωτσήσει
Το στόμα που θα φτύσει
Το μάτι που θα λάμψει από χαρά χαρά χαρά
Γύρνα λοιπόν, δείξε μου τη δαγκωνιά της ζωής σου
Πάρε το αίμα σου τίναξέ το παντού, στην ψυχρή αχτίνα
Στη ρίζα της σμυρτιάς στο ερωτικό χώμα
Στην Ανάγκη, το πιο πολύ αίμα στην Ανάγκη
Που είναι απ’ τις ρίζες του Θεού η πιο βαθειά στη γη
Φέρτε μου τα κόκκαλα έτσι πως είναι άσπρα
Και τα τρώει, ο ήλιος, τ’ άσπρα κόκκαλα
Σαν την αγνότητα, τα παράφορα λείψανα
Που κρατούν το μάτι αιχμάλωτο
Την πράξη αβέβαιη και την αυγή γονατιστή
Τσακισμένη με άκρη χειλιών στο σώμα του θανάτου
Τα κόκκαλα τα παράφορα των ελλήνων.