Ο χορός των μαύρων

Καλέ μας ιπποπόταμε, ιπποπόταμε
αυτού που πας περπατώντας τ’ ανάσκελα
μην πεις στους αδερφούς σου και στις αδερφές σου
πως σε σκοτώσαμε.
Εμείς αγαπάμε τα θηλαστικά βήματα,
τη χοντρή ψυχή σου, σακκουλιασμένη στό δέρμα.
Βιαζόσουν να πεθάνεις όταν γεννήθηκες,
σου μάθαμε το μαστάρι τής καγκουρώ,
φέραμε και σε ντύσαμε φύλλα μπαμπού,
ο Τζο, ο Γκόου κι ο Ντέμπα-Ρα!

Ό Τζο, ο Γκόου κι ο Ντέμπα-Ρα,
χτισμένοι άβολα στα μαύρα μας πέλματα,
τώρα χορεύουμε μες στην κοιλιά σου,
εδώ που πρήζονταν ξαφνικοί σεισμοί,
όταν οσμιζόσουν θηλυκό κρέας.
Μ’ αυτός που ντύθηκε το δέρμα τού σκοταδιού,
αυτός μας έφερε τις βροχές και την πείνα,
αυτός μας έμαθε να πολεμούμε με βέλη,
εμείς αγαπάμε,
εμείς αγαπάμε τα θηλαστικά βήματα.
Τώρα που αδειάσαν απ’ τη φωνή σου οι χαράδρες
σκύψε ν’ ακούσεις τα μαύρα μας κρίματα.

Αυτού που πας κολυμπώντας τ’ ανάσκελα,
αν δεις τις αδερφές μας και τους αδερφούς μας,
πες τους πως θέλαμε μονάχα το λίπος σου,
το λίπος λιπαίνει τα δαδιά μες στη ζούγκλα,
πες τους πως θέλαμε μονάχα τη σάρκα σου,
να φαν τα παιδιά μας, να χορτάσουν το πνεύμα σου,
γιατί τί θα γίνουμε αν λείψει το πνεύμα σου
ο Τζό, ο Γκόου κι ο Ντέμπα-Ρα;