Να μείνω εδώ

Να μείνω εδώ
μην το πιστεύετε
με τις παλιές μέρες μου
σαν ένα κοπάδι με καμένες χαίτες.
Με φέρατε ως τα κάγκελα του αποχαιρετισμού
τάχα να γελαστώ και να πηδήσω στις ράγιες
καλύτερα χιλιάδες μίλια μέσα στη γη
παρά να μου φορέσετε ξυλοπόδαρα
ένας άνθρωπος από μπετόν περνά πότε πότε
μου ρίχνει τη σκιά του και διαλύεται
αλλού μια γυναίκα παρασταίνει την καγκουρώ
με την κοιλιά της άδεια από μητρότητα.
Είμαστε πλασμένοι από διαφορετικά υλικά
καθένας σας κι από μια κρυφή ραγισματιά.

Κ’ εγώ δίχως πόδια
ζυγώνοντας ολοένα τα ηφαίστεια μ’ ένα δαυλί
κάπου τριανταεφτά χρόνια αρκουδίζοντας.