Δες τ’ αστέρια, τα νύχια της νύχτας,
δες τα πέλαγα, τον ουρανό,
ποιο τραγούδι, ποιος ύμνος ποιμένων
τα ’χει φέρει να δύσουν εδώ,
μα η φωνή σε καλεί πια, κι εσένα,
έχει ο κύκλος σου πια εξαντληθεί,
τα βουβά σκαλοπάτια κατέβα
προς του αγγέλου της νύχτας τη γη.
Αν εξάντλησες μύθους και λέξεις,
ήρθε η ώρα ν’ αποτραβηχτείς,
των καινούργιων θεών την κοόρτη
δεν σου μέλλεται εσύ να τη δεις,
δεν θα δεις του Ευφράτη τους θρόνους,
και στον τοίχο να λάμπει η γραφή -
βρέξ’ το χώμα μεμιάς, Μυρμιδόνα,
πότισέ το με μαύρο κρασί.
Όνομα όποιο κι αν έχουν οι ώρες,
πόνος, δάκρυ, του Είναι λυγμός,
μες σ’ αυτή τη σπονδή όλα ανθίζουν,
τη σπονδή του κρασιού της νυχτός,
σιωπηλοί οι αιώνες κυλάνε
μα σ’ ασάλευτους λες ποταμούς -
δώσ’ στον άγγελο πίσω το στέμμα,
δώσ’ του τ’ όνειρο και τους θεούς.
Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης
Facebook
Google