Πατρική Εστία

Δεν είναι πια εδώ,
με οδηγούν κάτω άλλοι τρόποι ομιλίας
στο κρέας και το κρασί,
με σπρώχνουν άλλες ατάκες
στα εγκαταλειμμένα τους δωμάτια,
ο αέρας φτάνει μόνο μέχρι την
πληγιασμένη πύλη του σπιτιού,
το μπέικον και η σιωπή
απέμειναν,
κι όλοι οι στίχοι, που έλεγαν
σε μεγάλη νύχτα,
αποσυντίθενται στην άλλη χώρα
πίσω από αυτά τα βουνά,
όπου του πρωινού η παράδοξη μαγεία
τους αγρότες στο ποτό οδηγεί.
Δεν είναι πια εδώ,
κρυώνω σαν τον σκύλο του φούρναρη,
που την ουρά του στον τοίχο τρίβει,
κρυώνω και να κοιμηθώ
πια δεν μπορώ.
Τα τραγούδια μου ξεράθηκαν
σαν την κοίτη του ποταμού
το γκρίζο καλοκαίρι,
που τους οδυρμούς του
κάτω σπρώχνει στη θάλασσα.
Δεν είναι πια εδώ,
θέλω να κοιμηθώ
και να ονειρευτώ αυτούς, που μου
έδωσαν μια σάρκα και μνήμη,
τις μαύρες εποχές της ζωής,
την πείνα θλιμμένων εγκεφάλων,
και το κουρασμένο άρωμα των δασών
και τη φτηνή δόξα του κόσμου.
Θέλω τώρα να κοιμηθώ
και να δω την ταφόπλακά τους.