Χαρούμενος,
Στήριξε το τουφέκι του με σιγουριά στον δεξιό του ώμο,
Κοίταξε προσεκτικά στο βάθος του τηλεφακού,
Πήρε μια αναπνοή
κι αργά, ηδονικά πίεσε την σκανδάλη
..............................................................................................................….
Ύστερα οι θεατές είδαν σε αργή, μακάβρια κίνηση,
την πτώση του, τους σπασμούς του, τις κωμικές του κινήσεις,
καθώς έγερνε ολοκόκκινος στο φαρδύ γκρίζο πεζοδρόμιο,
δίπλα τους.
Σαν φυσικό επακόλουθο
μιας μάνας το γάλα έγινε ξύδι,
τα πορτοκάλια πέσαν απ' τις πορτοκαλιές,
οι καθρέφτες έδειχναν για καιρό απολιθωμένες μύτες.
Και να πεις πως ήταν ο επιτυχημένος πολιτικός,
ο ανήσυχος κακοποιός,
ο συνδικαλιστής ηγέτης...
Όχι, τίποτα απ’ αυτά·
ήταν ο ήλιος που χανόταν πίσω απ’ τα βουνά
για πάντα.