Η γυναίκα μου

Η γυναίκα μου, σαν κούκλα με το νέο της φουστάνι, 
στον περίπατο σαν βγαίνει είδες νάζι που τι κάνει;
Προσκυνώ! τής λέει ο ένας, δούλος σας! τής λέει ό άλλος. 
Και εγώ ωσάν μεγάλος της Ευρώπης διπλωμάτης 
αντιχαιρετώ τους φίλους συμπεριπατών σιμά της.
«Γυναικούλα μου, ποιος είναι ο ξανθός με τα μουστάκια;» 
«Παίζαμε μαζί» μού λέει, «όταν είμαστε παιδάκια.»
«Αμ αυτός ο μαυρογένης;» 
«Αυτός είναι ο κουμπάρος της κουμπάρας της Ελένης.»
«Καί αυτός που περπατάει σαν μουλάρι που κλωτσάει;»
«Μού τόν είχανε συστήσει τις προάλλες σ’ ένα τσάι.»
«Άμ αυτός πούχει βαμμένα τα μουστάκια και τα γένια;»
« Ουφ! λογαριασμούς γυρεύεις! Δέν είναι δική σου έννοια.
Βγάνε σ’ όλους το καπέλο και ποιοί είναι και τί θέλουν
να μέ ερωτάς δεν θέλω!...»
Μωρέ κόσμο που γνωρίζει η γυναίκα μου αυτή! 
Πώς δεν τσ’ έρχεται η ιδέα να μέ βγάλει βουλευτή;