Έλληνες τώρα άγομεν,
Τα όπλα ας λάβωμεν,
Η πατρίδα μας φωνάζει,
Και ο Ρήγας μας διατάζει.
Να ελευθερωθή λοιπόν,
Να μην καταπατήται πλιόν,
Να ετοιμασθούν τα ξίφη
Κατά των Τούρκων τα στήθη.
Ως πότ’, ως πότε σταις σπηλιαίς
Και είς των Τούρκων ταις δουλειαίς;
Έως πότε τυραννία;
Ζήτω ή Ελευθερία!
Ως πότε, βρε παιδιά Γραικοί,
Νά τρέχωμεν εδώ κ’ εκεί
Υβρισμένοι, εμπαιγμένοι,
Στα δεσμά κατοικημένοι;
Κλαί’ η πατρίδα καί θρηνεί,
Δεν έχει πλιο υπομονή
Να βαστάζη τους τυράννους
Τους αχρείους Μουσουλμάνους.
Αλλήλους ασπασώμεθα,
Τα όπλα ενδυσώμεθα,
Πολεμήσωμεν συμφώνως
Κατά του απατεώνος.
Οι Πρόγονοί μας μια φορά
έκαμαν θαύματα πολλά.
Μιμηθώμεν Λεωνίδα,
Να λυτρώσωμεν πατρίδα.
Πλέον δεν έμεινεν ελπίς,
Καθώς τό γράφ’ ο Κοραής
Κάλλια θάνατος με βία,
Κι’ όχι πλέον τυραννία.
Δούλος δεν γίνεται Γραικός
'Ωντας καλός πολεμικός.
Τον αυχένα δεν τόν κλίνει
Το σπαθί του Τούρκου δείχνει.
Καθώς ό Φοίνιζ καινουργεί,
Και γίνεται νέον πουλί,
Έτσι καινουργεί το έθνος
Το ελληνικόν το γένος.
Facebook
Google