Αντιλένια

Στα στιβαγμένα χώματα έκλαιγα τους ήλιους
Έναν Απρίλη, έναν Ιούλη κι ολόκληρο το φθινόπωρο.
Όλους τους ήλιους που έσερναν προς το νοτιά στην Αντιλένια
Κι άλλα δικά μας νησιά.

Μάζευε η γης τον θυμό της σε λόφους και μικρά πλατώματα
Ένα γύρο σωπαίνοντας μην τύχει και ξεφύγει
Αγριολούλουδο ή χόρτο κανένα απ’ τα σφιγμένα της σπλάχνα
Ούτε κλαδί να καθίσει το απελπισμένο αηδόνι
Ανεβαίνοντας τα βάθη της μνήμης.

Έναν Απρίλη, έναν Ιούλη, στην Αντιλένια,
Μπαλκόνια ακίνητα στην προκυμαία μετά τον άνεμο
Να διπλώνουν τις θαλασσινές φτερούγες τους όπως βραδυάζει
Και το μεγάλο φεγγάρι, γεμάτο έρωτα,
Να φτειάχνει δρόμους από φως, μαγνήτες, πλατείες.

Ύστερα ο χαλασμός.
Ο κόσμος ξαναγύρισε στο χάος
Κατρακυλώντας απ’ όλους τους ματωμένους βράχους
Κατρακυλώντας, νησιά, καλοκαίρια, τριανταφυλλιές,
Κι εκείνος ο αντίλαλος της αγάπης
Στις άσπρες στέγες με πελώριους αχινούς
Το άνοιγμα παιδικών χεριών στο ηλιοβασίλεμα
Το άνοιγμα των χρωμάτων στον ουρανό.
Στα στοιβαγμένα χώματα έκλαιγα

Τον ήλιο και τους άλλους ναυαγούς
Ψάχνοντας τάφους
Έναν Απρίλη, έναν Ιούλη κι ολόκληρο το φθινόπωρο.