Έλεγος ΙΙΙ

Το ανάστημά σου πια δε θα προβαίνη
στο δρόμο της ζωής να λέη ποιά σμίλη
την ποίηση του κορμιού είχε σκαλισμένη;
Μήτε η δροσάτη νειότη σου θα στείλη

τον όμορφό της θρίαμβο να μένη
μέσ’ στην ψυχή σαν θύμηση του Απρίλη.
Δεν θα φανούν πια οι πόθοι αλαφιασμένοι
στ’ αγνά τα μάτια και στ’ αγνά τα χείλη.

Τώρα ίσκιος ή χαριτωμένη εικόνα,
και θύμηση το ανάγλυφο, που τόσο
ταίριαζε σε μετόπη Παρθενώνα.

Και πόσο η νειότη σε ζητάει μαντεύω...
Μα εγώ που της ψυχής σου είχα τη δρόσο,
την πιο γλυκειά αδερφούλα μου γυρεύω.