Μεταίχμιον

Εσπέρα, συ, η καταλύουσα το κλέος 
της ημέρας με σεβασμόν, με διάκρισιν,
απόψε βιαστική είσαι. Από το χέρι σου,
που ύψωσες σ’ αποχαιρετισμόν, φεύγουν
ερέβη που ρέουν γύρω μου.
Το τελευταίο σου φως τα εμποδίζει
 — ακόμη — να κυλήσουν μέσα μου,
 εσπέρα, συ της νύκτας προφυλακή.