Η Αναχώρισίς της

Ξυπνώ και μου 'παν, έφυγεν η κόρη που αγαπούσα
             και κατεβαίνω στο γιαλό,
             τη θάλασσα παρακαλώ,
             την πικροκυματούσα.

-Εγώ τα πρωτοδέχθηκα τ' αφράτα της τα κάλλη,
             μου είπε ένα κύμα, και γι' αυτό
             με πόθο και με γογγυτό
             φιλώ το περιγιάλι.

-Τα μάτια της, ερώτησα, μην ήταν δακρυσμένα;
             Ένα άλλο κύμα μου μιλεί:
             -Σαν το χαρούμενο πουλί
             επήγαινε στα ξένα.

Το τρίτο κύμα ερώτησα:- Εμέ γιατί ν' αφήση
             να κλαίγω και να λαχταρώ;
             Περνάει το κύμα το σκληρό
             χωρίς να μου μιλήση