Ποιος θάρθει να σε ράνει
με μύρα όταν πεθάνεις;
Θα σε κηδέψουνε δίχως πόνο
και θα σε θάψουνε δίχως τραγούδι.
Κι αν γίνεις άνθος και ξεφυτρώσεις
στο μνήμα σου απάνω
-- θα σε θερίσουν.
Κι αν τραγουδάκι, ζητάς για στρώμα
κάποια καρδούλα
-- δε θα σ’ αφήσουν.
Κι όταν πεθαίνεις;
Κι όταν πεθαίνεις
κανείς δε θάρθει να σε ποτίσει
με μαύρα δάκρυα να σε δροσίσει
Κανείς δε θάρθει...
Ούτ’ ένα χάδι ούτε μια λέξη,
[μια προσευχή...
Θάσαι μονάχος. Και θάνε νύχτα.
τ’ άστρα σβησμένα... Βουβή κι η γη.
Και θα στενάζω και θα φωνάζω --
και θα φωνάζω και θα ζητώ
νάρθω σιμά σου να σε δροσίσω
και να σε ράνω και να σε κλείσω
μες στην καρδιά μου και να σε ζω!
Μ’ αλίμονό μου...
Βουβή η φωνή μου... Νεκρό παρακάλιο...
Νεκρός κι εγώ!
Facebook
Google