“Εγώ δ’ Ιωνάς ο προφήτης γίγνομαι
δίδωμ’ εμαυτόν της κοινής σωτηρίας
καίπερ κλύδωνος τυγχάνων αναίτιος”.
Τους στίχους τούτους έγραφεν ο θεορρήμων Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, όταν εθυσίαζε γενναίως εαυτόν, παραιτούμενος αξίωμα και θρόνον, χαίρειν προσειπών ου μόνον τον λαόν και τον ναόν και το θυσιαστήριον, αλλά και αυτούς τους αγίους Αγγέλους, τους φύλακας και πρεσβύτας της παροικίας Κωνσταντινουπόλεως.
Άραντες ημάς ρίψατε, κλήρου φορά,
κήτος με πόντω δέξεται φιλόξενον…
Και μετά δεκαπέντε εκατοενταρίδας, τους στίχους τούτους του μεγάλου Έλληνος ιεράρχου, θα ηδύνατο να τους επαναλάβη ο υπέροχος της νεωτέρας Ελλάδος πολιτικός ανήρ, ο “ευξάμενος την εναντίον ευχήν τω Αχιλλεί” ως λέγει ο Πλούταρχος. Ευτυχώς οι νεκροί δεν τρέφουσιν αισθήματα ιδιοτελείας· άλλως η μεγάλη ψυχή του Χαριλάου Τρικούπη θα είχεν δίκαιον να χαιρεκακή.
Facebook
Google