Ο Τάκη-Πλούμας

Στα παιδικά μου χρόνια, ο πιο μεγάλος 
αξάδερφός μου μ' έπαιρνε μαζί, 
στα πανηγύρια, που ήτανε  παρ' άλλος,
πρώτος στην ομορφιά και στην ορμή.

Τι ωραίος! Τον θυμούμαι, αστροβολούσε 
καβάλα στο φαρί του, βυσσινιά 
φέρμελη  χρυσοκέντητη εφορούσε, 
γιουρντάνια από βενέτικα φλουριά.

Του Καπετάν πασά φόραε την πάλα 
και το χαρμπί του Μπότσαρη, και δυο 
στης σέλας του δεξόζερβα τη σπάλα, 
πιστόλια από τ’ Αλή το θησαυρό.

Φουστανελίτσα φόραε ζυγιασμένη 
και κάλτσες και τσαρούχια φουντωτά,
παραγγελιά απ' τα Γιάννενα φερμένη,
γαντζούδια  πρεβεζάνικα, ασημιά.

Έτσι σιαγμένος, κι έχοντας στον ώμο
το καριοφίλι, χαίτη και λουριά
στο χέρι του, ελαμπάδιζε το δρόμο,
χιμώντας απ' την Πύλη την πλατιά.

Κι εγώ, λίγο ξοπίσω του, όλο θάμπος,
στο γλήγορο αλογάκι μου κι εγώ,
δυνόμουν ναν τον φτάνω, κι ήμουν σάμπως
να 'χα φτερά, κορμάκι αερινό.

Κι ως τρέχαμε, θυμάμαι, τα κλεισμένα
στο τουνεζί  φεσάκι του, σγουρά,
σκόρπια τριγύρα, φέγγανε, σαν ένα
γνεφάκι απ' αναμμένη αθημωνιά.

Κι ως πύρωνεν ακόμα στη φευγάλα,
τρικυμισμένος κι όλος μες στο φως,
χρυσόχυτος μου εφάνταζε καβάλα,
σαν τον Αϊ-Γιώργη, λίγο πιο μικρός...

Ω το λεβέντη του Μεσολογγιού μας! 
τον ήλιο της αυγούλας μου ζωής! 
Και να μετρώ, και να 'ναι, ο Τάκη-Πλούμας, 
τριάντα τρία χρόνια μες στη γης...