Είπε, να μου πει το παραμύθι
το παλιό, που ελησμονήθη,
κι έσκυψε κι ανανοήθη, σα γριούλα,
μ’ άνθια στη μορφή, μήλα στα στήθη,
κι άρχισε το παραμύθι:
«Μια φορά κι έναν καιρό, ένα παλληκάρι,
βασιλιά παιδί και ρήγισσας καμάρι,
μια παιδούλα αγάπησε, καλή ώρα,
όπως αγαπούν και τώρα…»
- Όπως αγαπούν και τώρα.
«Κι ήτανε φτωχιά η παιδούλα, μα είχε βιό της
κάλλη και δροσιές στο μερδικό της.
κι η αγάπη είναι τυφλή, καλή ώρα,
Σαν και πάντα, σαν και τώρα.»
- Σαν και πάντα, σαν και τώρα.
«Και το βασιλόπουλο ένα βράδυ
την αγκάλιασε τρελλά μες στο σκοτάδι
και τη φίλησε γλυκά, καλή ώρα,
ποιος το ξέρει! σαν και τώρα…»
- Ποιος το ξέρει! σαν και τώρα.
«Την κορώνα του της βάζει στο κεφάλι
και τα στήθια της τα κάνει προσκεφάλι
και της λέει λόγια γλυκά κι ακόμα
όσα λεν στόμα με στόμα…»
- Όσα λεν στόμα με στόμα
- Κι ύστερα, πώς να στο πω, καλέ μου;
Κι ύστερα…Το ξέχασα, γλυκέ μου,
το παλιό το παραμύθι…
- Κι αν το ξέχασες, το ξέρουν ταίρια ταίρια
ρώτα να στο πουν τα περιστέρια,
ρώτα να στο μάθουν τα τριγώνια,
να στο κελαϊδήσουνε τ’ αηδόνια…
κι ύστερα λησμόνα το, που ελησμονήθη!
κι η ζωή μας κι η αγάπη παραμύθι.
Facebook
Google