Μύρισαν τα χώματα βροχή,
και στις χλωρασιές μου ξύπνησε η ψυχή.
Τη θυμάσαι, αλήθεια, τη χρονιά
στης αγάπης μας τη γειτονιά;
Όμοιο καλοκαίρι δροσερό
το θυμάσαι, εκείνον τον καιρό,
τότες που βρεχόμαστε μαζί
από μαγαζί σε μαγαζί,
κι απ' αυλή κονεύαμε σ' αυλή
με τ' αποβροχάρικο πουλί,
με το χελιδόνι το πουλί
κάτω απ' τη δροσούλα την ψιλή,
και τρεχάλαγες κάτω απ' τις αριές,
τις κοντακιανές τις πιπεριές.
Τραγουδούσε η πέτρα τον ηχό...
Γλυκό, κοριτσίστικο τρεχιό!
Κι η ψιχάλα, που έπιανε ξανά,
ράντιζε τα χέρια σου γυμνά...
Κατά δω να πάμε ή κατά κει;
- γνώριμοι μην έβγουν και δικοί...
Κατά δω να βγούμε ή κατά κει;
- το ψιλό το τσίτι μη βραχεί...
- Έρχεστε, αγεράκια μαλακά!
μαντζουράνες και βασιλικά.
Πρασινάδα μύρισες, βροχή.
Περασμένα μου άνθισε η ψυχή.
Το θυμάσαι, απόβαθα σταλτό
που έρχονταν το πεύκο το ζεστό,
που έρχονταν ζεστό και νοτερό
το πηχτό το μέλι των δεντρώ;
(Τη θυμάσαι ακόμα τη φριχτή
γειτονιά που είχαμ' αγαπηθεί;)
Τον θυμάσαι και τον πειρασμό,
τον ξερό, το γέρο ποταμό;
Α, πως να τις φοβόμαστε (τι λες!)
τις χυτές κροκάλες, τις πολλές,
τις ορμήνειες του τις αμαρτωλές!
Facebook
Google