Η Χαρά

Πάντα κάτι με κρατεί
και με φέρνει πίσω,
στο καιρό που κάθε τι
μου 'λεγε να ζήσω,

που όλα – σκέψεις μου κρυφές,
κι ό,τι ζη, στην πλάση,
δε μου θύμιζε μορφές,
που τις έχω χάσει,

κι όλα τ’ άκουγα να λεν,
μ’ έναν τρόπο πλάνο,
πως τ’ αγάπησα και δεν
πρέπει να πεθάνω...

Τώρα, που όλα τα φτερά
σκόρπισαν της πλάνης,
μου το λένε καθαρά:
Πρέπει να πεθάνης!

Κι όσο πιο βαθιά κοιτώ
κάτω από τη σκέπη,
τόσο πιο καλά και το
μάτι μου το βλέπει.

Κι αν τυχαίνει κι ο νους να
κάνει σκέψην άλλη,
δε κρατεί πολύ, και να
πάλι αυτή προβάλλει...

...Μα όσο και στους ουρανούς
να ’ναι η μέρα μαύρη
κι όσα θέλησε ο νους,
να μη μπορή νά ’βρη,

κι όσο αν είμαστε πικρά,
τώρα, στερημένοι,
- κάπου υπάρχει μια Χαρά,
και μας περιμένει...