Η Μάχη

Δεν αξιώθηκα έναν όμορφο θάνατο.
Εκεί πάνω στο Πήλιο τότε που δεκάξι χρονών παλικάρι
ζωσμένος τα φυσεκλίκια χτυπούσα και μάτωνα.
Εκεί να τέλειωνα τότε εκεί πάνω.
Από κείνο το βόλι που πέρασε μόνο δυο ίντσες πλάι στην καρδιά
κάτω από τα δασιά πλατάνια στεφανωμένος με λαμπερά φύλλα κι αμάραντα
αμάραντος μέσα στις ιστορίες των λυπημένων συντρόφων
και τις άγρυπνες νύχτες (πλάι στης γυναίκας το σώμα 
που το διεκδικούν φτηνά ταξίδια) στα μάτια τους.
Δε θα 'μουνα τώρα ένα ανθρωπάκι κυκλωμένο από φόβους
από χολές από οσφυαλγίες κι εμφράγματα.
Από κείνο τον άλλο κυρίως φόβο που δεν παίρνει γιατρειά:
για ποιο καινούριο ξέφτισμα με περιμένει αύριο ποιο καινούριο γονάτισμα
μακριά από κείνη την περηφάνια που είχε αγγίξει τα μάτια
μακρύτερα από χτες κι από πάντα
για πάντα πια τώρα: όλο και πιο μακριά.