Ίταλο Καλβίνο

Ο δημοσιογράφος, διηγηματογράφος και μυθιστοριογράφος Ίταλο Καλβίνο (Italo Calvino) έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις παράξενες και ευφάνταστες ιστορίες του, που τον ανέδειξαν ως έναν από τους πιο σημαντικούς και ξεχωριστούς ιταλούς πεζογράφους του 20ού αιώνα.

Ο Ίταλο Καλβίνο γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1923 στην Αβάνα της Κούβας, όπου οι γονείς του εργάζονταν ως γεωπόνοι. Η οικογένεια Καλβίνο επέστρεψε στην Ιταλία και ο πατέρας του βρήκε δουλειά στον βοτανικό κήπο του Σαν Ρέμο, όπου ο Ίταλο πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.

Το 1940 εντάχθηκε στη νεολαία του Φασιστικού Κόμματος και συμμετείχε στην κατοχή της Γαλλικής Ριβιέρας. Δύο χρόνια αργότερα αυτομόλησε και βρήκε καταφύγιο στις Άλπεις, όπου έγινε δεκτός στις κομμουνιστικές αντιστασιακές ομάδες που μάχονταν τον Μουσολίνι.

Μετά τον πόλεμο απέκτησε πτυχίο φιλολογίας, ενώ εργαζόταν στo δημοσιογραφικό όργανο του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος «L' Unità» και στον εκδοτικό οίκο «Einaudi». Από το 1959 έως το 1966 διηύθυνε, με τον Έλιο Βιτορίνι, το αριστερό περιοδικό «Il Menabò di Letteratura».

Δύο από τα πρώτα μυθοπλαστικά έργα του Ίταλο Καλβίνο ήταν εμπνευσμένα από τη συμμετοχή του στην Ιταλική Αντίσταση: Tο νεορεαλιστικό μυθιστόρημα «Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές» («Il sentiero dei nidi di ragno», 1947), το οποίο βλέπει την Αντίσταση μέσα από τις εμπειρίες ενός εφήβου και τη συλλογή διηγημάτων «Ultimo viene il corvo» (1949).

Ο Καλβίνο στράφηκε αποφασιστικά στη φαντασία και την αλληγορία τη δεκαετία του ‘50, δημιουργώντας τρεις φανταστικές ιστορίες που του χάρισαν διεθνή αναγνώριση. Η πρώτη είναι «Ο διχασμένος υποκόμης» («Il visconte dimezzato», 1952), μία αλληγορική ιστορία ενός ανθρώπου που χωρίζεται στα δύο - ένα καλό μισό κι ένα κακό μισό - από τη βολή ενός κανονιού και γίνεται πάλι ολόκληρος από την αγάπη του για μια αγρότισσα.

Η δεύτερη είναι «Ο αναρριχώμενος βαρώνος» («Il barone rampante», 1957), μία ιδιότροπη ιστορία ενός ευγενή του 19ου αιώνα, ο οποίος μια μέρα αποφασίζει να σκαρφαλώσει στα δέντρα και δεν πατάει ποτέ ξανά στο έδαφος. Ωστόσο, από τα δέντρα συμμετέχει πλήρως στις υποθέσεις των συνανθρώπων του.. Η τρίτη ιστορία «Ο ανύπαρκτος ιππότης» («Il cavaliere inesistente», 1959) είναι ένα ψεύτικο επικό ιπποτικό παραμύθι.

Στα μεταγενέστερα έργα του Καλβίνο περιλαμβάνονται και «Τα Κοσμοκωμικά» («Le cosmicomiche, 1965), «Οι αόρατες πόλεις» («Le città invisibili», 1972), «Το κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων» («Il castello dei destini incrociate», 1973), «Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης» («Se una notte d'inverno un viaggiatore», 1979) και «Πάλομαρ» («Palomar», 1983). Ο συγγραφέας τους χρησιμοποιεί με παιγνιώδη τρόπο καινοτόμες δομές και μεταβαλλόμενες απόψεις για να εξετάσει τη φύση της τύχης, της σύμπτωσης και της αλλαγής.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1985, ο Ίταλο Καλβίνο ετοίμαζε μία σειρά διαλέξεων που θα έδινε στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ το φθινόπωρο. Στις 6 Σεπτεμβρίου εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο της Σιένα, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 19 Σεπτεμβρίου από εγκεφαλική αιμορραγία. Οι ομιλίες του εκδόθηκαν μεταθανάτια με τον τίτλο «Τα αμερικάνικα μαθήματα: Έξι προτάσεις για την νέα χιλιετία» («Lezioni americane: Sei proposte per il prossimo millenio», 1988).