Οι Μπαντίδοι και το Γαϊτανάκι: Τα αποκριάτικα έθιμα της Άρτας
Με ρίζες στους αρχαίους χρόνους, συνεχίστηκαν κατά τη βυζαντινή περίοδο αλλά και επί τουρκοκρατίας με άδεια του Σουλτάνου και φτάνουν ως τις μέρες μας.
Με ρίζες στους αρχαίους χρόνους, συνεχίστηκαν κατά τη βυζαντινή περίοδο αλλά και επί τουρκοκρατίας με άδεια του Σουλτάνου και φτάνουν ως τις μέρες μας.
Το αποκορύφωμα της περιόδου πριν από τη Σαρακοστή στη Γερμανία, τη Δανία, τα Νησιά Φερόε και σε άλλες χώρες της Δυτικής Χριστιανοσύνης. Μία περίοδος που συνδέεται με το καρναβάλι.
Η τελευταία Πέμπτη πριν από την έναρξη της Σαρακοστής σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες γιορτάζεται ως «Λιπαρή Πέμπτη» και θυμίζει τη δική μας Τσικνοπέμπτη.
Δεκάδες πιστοί συρρέουν κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν το λείψανο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, το σημαντικότερο ιερό κειμήλιο που έφεραν οι πρόσφυγες της Καππαδοκίας.
Ένα ξεχωριστό έθιμο, που χαρίζει γέλιο, αλλά και αναμνήσεις, τόσο στους κατοίκους, όσο και στους επισκέπτες.
Πρόκειται για ένα δρώμενο που χάνεται στα βάθη των αιώνων και αναβιώνει κάθε χρόνο το τριήμερο των Θεοφανείων στην Καλή Βρύση Δράμας.
Έχει τις ρίζες του στην εποχή της τουρκοκρατίας και αναπαριστά την αρπαγή της όμορφης Γαλατσάνας Μανιώς από τον αγά του χωριού, με σκοπό να την κλείσει στο χαρέμι του.
Το έθιμο ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, όταν οι σφουγγαράδες, πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους, έπεφταν στη θάλασσα για να πιάσουν τον Τίμιο Σταυρό.
Ένα έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων και αναβιώνει κάθε χρόνο στα χωριά της Κω την παραμονή των Φώτων.
Aναβιώνει ανήμερα της Πρωτοχρονιάς στην πόλη της Βέροιας, ξυπνώντας μνήμες από το παρελθόν και συνεχίζοντας την πλούσια παράδοση από ήθη κι έθιμα.
Το «τρατάρισμα» της βρύσης, το άκραντο νερό, οι καλικάντζαροι και οι «κλειδοχρονιά» είναι μερικά από τα πρωτοχρονιάτικα έθιμα της Μαγνησίας.
Aν και ήταν ένα διαδεδομένο χριστουγεννιάτικο έθιμο σε αρκετά χωριά της Κρήτης, άρχισε να φθίνει στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, για να ξεχαστεί τη δεκαετία του 1950 και του 1960.
Κάθε χρόνο, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, τα καζάνια ανάβουν στην κεντρική πλατεία του χωριού, για να ξυπνήσουν μνήμες από το παρελθόν.
Ένα έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων και αναβιώνει κάθε χρόνο ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο στο Σιδηρόκαστρο Σερρών.
Τα πανηγύρια συνδυάζουν το θρησκευτικό στοιχείο με τα στοιχεία της διασκέδασης, της κοινωνικής συνοχής και της οικονομίας, με την έννοια της εμποροπανήγυρης.
Μετά τη δεκαπενθήμερη νηστεία, τον πρώτο λόγο στο τραπέζι ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο έχει το κρέας, που συμπληρώνεται με πολλά άλλα εδέσματα της ελληνικής γης και παράδοσης.
Η τραγική ιστορία πίσω από το έθιμο που αναβιώνει κάθε χρόνο στα Φιλιατρά, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου.
Ένα ιδιαίτερο πασχαλινό δρώμενο, στο οποίο συμμετέχουν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του χωριού Σπόα της Καρπάθου.
Ένα γλύκισμα που παρασκευάζεται τη Μεγάλη Εβδομάδα εδώ και 100 χρόνια, με πολλή υπομονή, μεράκι και την ίδια συνταγή που έφεραν οι πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πασχαλινά έθιμα και το πλέον βάρβαρο για τα σύγχρονα ήθη, με σχεδόν πανελλήνια διάδοση παλαιότερα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ EMAIL ΣΑΣ
Εγγραφείτε στο Newsletter μας για να λαμβάνετε κάθε μέρα στο email σας τα σημαντικότερα άρθρα του «Σαν Σήμερα .gr»
ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΜΕΛΟΥΣ
Γίνε συνδρομητής με μόλις 8 € / μήνα, στήριξε τον αγαπημένο σου ιστότοπο
και απόλαυσε premium περιεχόμενο, χωρίς διαφημίσεις!