Ωδή στον Ερνέστο Γκουεβάρα

Ήσουνα αναμμένο πέταλο
Ερνέστο
η πατημασιά σου φλόγιζε τη γης,
εδώ θ’ ανθίζαν αύριο
τα δάκρυα 
και τα βίβα
θα κάρπιζε ψωμί.
Ήσουνα από ψηλά, απ’ το φεγγάρι
Ερνέστο
τα βράδια σέλωνες σα νιούτσικο άλογο 
το μέλλον
ταράζοντας τον αιώνιο ύπνο
του Μπολιβάρ.
Το βλέμμα σου κρατούσε απ’ την αυγή
Ερνέστο 
ξημέρωνε στο πλάι σου ο ορίζοντας
σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο χτενίζονταν
η Ελευθερία.
Έφυγες στ’ άλογο
Ερνέστο 
οι μαύρες Συμπληγάδες δεν σε κλειούν.
Θα ’ρθεις ξανά,
μ’ άλλους μαζί.