Ω της αρετής θυγάτηρ! θεά δόξης! θεά φώτων!
Θήραμα των εθνών όλων περιμάχητον και πρώτον!
Δια σε σεμνή παρθένος! και ο θάνατος αυτός
πάλαι ήτον εις Ελλάδα και γλυκύς και ζηλωτός.
Έρωτα τοιούτον βάλλεις
εις τους εραστάς σου δόξης αθανάτου και μεγάλης.
Δια σε ο Τιμολέων συγγενή σπαράξας στήθη,
και μητέρα και πατρίδα, κι ευτυχίαν εστερήθη.
Δια σε και εις αυτόν της τον θαυματουργός αιώνα,
η Ελλάς η θεσπεσία χαλκούν έλαβε χιτώνα,
κι εις τους δόλους της Ευρώπης, κι εις τα ξίφη της Ασίας
ισχύν έταξεν αθραύστου αρετής και καρτερίας,
κι εις σφαγής δεινάς ημέρας
νόμους έθεσεν εις Άστρος πολιτείας ελευθέρας,
και αυτούς λατρεύει έτι, ως πατρώους της θεούς,
ηγεμών οδού εις όλης της Ασίας τους λαούς.
Σήμερον εις την Ελλάδα ελθέ πάλιν, ω θεά!
Νέαν σήμερον θρησκείαν θελ' η νέα γενεά.
Την θεότητά σου θέλουν να καθιερώσουν ίσως,
όσοι κατά σου κηρύττουν και καταδεομήν και μίσος.
Με μαρτύρων βάφοντ' αίμα
της πρωτοφανούς θρησκείας η τιάρα και το στέμμα.
Ως θρησκεία μας να έχης, αρχινάς τους μάρτυράς σου.
Θέλεις έχει τους βωμούς σου, τα θυσιαστήριά σου.
Έρχεσαι... κι εις τας οδούς μας ο λαός χειροκροτεί,
και να σε υψώση πάλιν, επί άρματος ζητεί.
Και σε ραίνουν υακίνθους αι γυναίκες και τα βρέφη
της δρυός της Επιδαύρου κλάδος ένδοξος σε στέφει
της δρυός εκείνης κλάδος,
όπου κάθησαν οι πρώτοι παραστάται της Ελλάδος,
και συνέθεσαν το πρώτον σύνταγμα της πολιτείας
εις τα θέμεθλα ωραίας και απλής ισονομίας.