Της νοτιάς το χελιδόνι

Ηλιόγερμα στον ουρανό
κι αγέρας βουίζει στο στενό...
βουίζει καημό, βουίζει ερημιά,
αγάπης βουίζει αποθυμιά.

Ετούτη η στάχτη κι η νοτιά
μπήκε απ' τη στράτα την πλατιά,
- πέρα, όπου πηγαίνουν μόνες
του τηλέγραφου οι κολόνες, -

κι έδιωξε - πριν απ' τη βραδιά -
τα λίγα που έπαιζαν παιδιά
(Τό 'να με τα δεκανίκια),
που έπαιζαν με τα χαλίκια....

Φυσάει, και - πέρα απ' τη γωνιά -
μαζεύει η πύκνα, η σκοτεινιά·
το χαμηλό μας το στενό
πλακώνει σύννεφο βουνό.

Και, σε προσκέφαλα αγκαλιές,
- εσύ αρρωστάς γι' αμυγδαλιές
μυγδαλιές καμαρωμένες
και στο σύννεφο γραμμένες -

εσύ αρρωστάς γι' αμυγδαλιές
και για προσκέφαλα αγκαλιές...
να πλάγιαζες, σαν τα παιδιά,
στη γούβα μέσα στην ποδιά.

- Γειτονοπούλα αντικρινή,
που αναμερούσες το σκαμνί,
και τον ποδόγυρο σφιχτά
τραβούσες ως τα γόνατα,

που να βγεις με τον αγέρα
να σου πω μια καλησπέρα!
- καλησπέρα σαν το μέλι,
που η γιαγιά σου δεν τη θέλει!

Φυσάει, φυσάει απ' τη γωνιά....
Νωρίς αδειάζει η γειτονιά,
κι η θύρα κλειεί στο μαγαζί
που συχνομπαίναμε μαζί,

η θύρα κλειεί στο μαγαζί
κι ο αέρας ογραίνει απ' το κρασί,
και τις κλειδωνιές δαγκώνει
της νοτιάς το χελιδόνι,

κλαίει για κάρβουνο το χώμα
και για μάγουλα το στόμα,
κλαίνε οι πλάκες για μαγκάλι
- και το μάγουλο γι' αγκάλη...